Co to jest ortodoncja?

Ortodoncja to nazwa, która pochodzi od dwóch greckich słów: „orthos” (prosty) i „odous” (ząb). Współczesna ortodoncja to jednak nie tylko „prostowanie zębów”, ale wiele działań związanych z leczeniem różnego rodzaju zaburzeń w obrębie narządu żucia.

Ortodoncja jest dziedziną stomatologii zajmującą się leczeniem wad zgryzu, wad szczękowo-twarzowych oraz korygowaniem źle ustawionych zębów. Dzięki zaawansowanym technikom oraz szerokiemu wachlarzowi metod – leczenie ortodontyczne przeprowadza się obecnie u pacjentów w każdym wieku (wcześniej było ono zarezerwowane dla dzieci i młodzieży). Pacjentami ortodontów bywają również osoby starsze i w podeszłym wieku, potrzebujące leczenia protetycznego, które z kolei może wymagać wcześniejszego poprawienia zgryzu przez ortodontę. Należy mieć świadomość, że leczenie ortodontyczne pozwala cieszyć się pięknym uśmiechem i redukuje wady wymowy, ale również jest ważnym elementem działań profilaktycznych – zmniejsza bowiem ryzyko wystąpienia m.in. paradontozy i próchnicy.

Historia ortodoncji

Historia stomatologii sięga tysięcy lat p.n.e. Wszystko zaczęło się od chirurgii stomatologicznej, która jako pierwsza spośród specjalności stomatologii wyodrębniła się z medycyny – zęby, które bolały po prostu wyrywano. Z kolei najstarszy przypadek leczenia dentystycznego stwierdzono w szkielecie mężczyzny znalezionym w Dolomitach (Włochy) i liczącym około 14 tysięcy lat – zachowały się ślady wydrapywania zmian próchnicowych w zębie trzonowym. Sprzed około 9 tysięcy lat pochodzą czaszki z zębami, w których widać nie tylko ślady borowania, ale również wypełnienia.

Z VIII w. p. n. e. pochodzą pierwsze ślady „protez” zębów, których autorami byli Etruskowie. Ówczesne protezy wykonywano z ceramiki, srebra lub złota i mocowano do zdrowych zębów za pomocą klamer. Etruskie protezy miały wyłącznie charakter estetyczny – mocowanie je bowiem niemal wyłącznie na widocznej, przedniej części zgryzu (najczęściej na siekaczach). Od tych właśnie starożytnych protez pochodzi potoczna nazwa „etruski”, którą określa się współczesne protezy tymczasowe, mocowane wyłącznie w celach estetycznych w okresie przejściowym, przed założeniem protezy docelowej.

W I wieku p.n.e. rzymski lekarz Aulus Cornelius Celsus stworzył dzieło, które stanowiło kompendium ówczesnej wiedzy stomatologicznej. Zawarł w nim sposoby na większość dolegliwości związanych z zębami, stwierdzając, że „ból zęba jest, prócz bólu śmierci, największym i najokrutniejszym ze wszystkich bólów”. Aulus Celsus wiedział już wówczas m.in. jak nastawić zwichniętą żuchwę, czym płukać jamę ustną co żuć, by zęby pozostawały jak najdłużej zdrowe, jak borować i czym uzupełniać ubytki w zębach (stosował do tego celu ołów, czyli „plum bum” – stąd nazwa „plomba”). Dzielił się również wiedzą ortodontyczną i radził jak postępować z chwiejącymi się zębami – stosował płukanki środkami ściągającymi oraz ligatury druciane.

Pod koniec XIV wieku pojawiło się pojęcie „dentysta”. Za ojca nowożytnej stomatologii uznaje się Pierre’a Faucharda, który w XVIII wieku napisał książkę „Le chirurgien dentiste”, w której szczegółowo opisał wygląd i budowę zębów (autorem obowiązującego do dziś podziału zębów na: trzonowce, kły i siekacze był Klaudiusz Galen, żyjący w II w. n.e.), a także: techniki usuwania zębów, ortodoncję (która wówczas skupiała się na zastosowaniu protez dentystycznych). To Pierre Fauchard obalił mit robaków zjadających zęby i stwierdził, że za próchnicę odpowiedzialne są cukry. Pod koniec tego przełomowego dla stomatologii wieku wynaleziono i rozpoczęto masową produkcję szczoteczek do zębów, a 100 lat później dołączyła do nich pasta do zębów.

Wiek XIX to wiek intensywnych wynalazków ułatwiających pracę dentystom. Wynaleziono i opatentowano m.in.: fotel dentystyczny, wiertarkę dentystyczną oraz antyseptyki sprzętu i narzędzi medycznych.

W połowie XIX wieku wiele zmieniło się również w temacie protez stomatologicznych. Jeszcze w pierwszej połowie wieku ich podstawy były wykonywane przede wszystkim ze złota i srebra, a zęby w protezach – z materiału zwierzęcego lub z ludzkich zębów. Już w drugiej połowie XIX wieku zaczęto stosować kauczuk do wyrobu podstaw protez oraz porcelanę do wyrobu zębów.

Ortodontycznym przełomem w stomatologii był rok 1900, w którym to lekarz Edward Hartley Angle otworzył w USA szkołę dla przyszłych dentystów i rozpoczął edukację również z zakresu ortodoncji. Angle jest autorem klasyfikacji Angle’a (opublikował ją w 1899 roku), która pozwala na określenie prawidłowości zgryzu w odniesieniu do przednio-tylnej relacji szczęki i żuchwy. Ocena zgryzu w tej klasyfikacji opiera się na ocenie położenia wobec siebie pierwszych stałych trzonowców, których pozycja w szczęce jest niezmienna (Angle’a twierdził, że są one nieruchome w stosunku do podłoża kostnego, co nie do końca jest prawdą, bo górne pierwsze trzonowce, z różnych przyczyn mogą zmieniać nieznacznie swoje ustawienie) – w ten sposób można zdiagnozować tyłozgryz lub przodozgryz, czyli dwie podstawowe wady zgryzu.

Edward H. Angle twierdził również, że w procesie leczenia ortodontycznego koniecznie należy zachować wszystkie zęby pacjenta. Tę mylną tezę obalił jeden z jego uczniów, Charles Tweed. Tweed w rezultacie wieloletnich badań i obserwacji stwierdził, że szczęk niektórych pacjentów są po prostu zbyt małe, by pomieścić 32 zęby – wyniki swoich badań przedstawił w 1940 roku na zjeździe American Association of Orthodontists. Kolejne lata pracy poświęcił podstawowemu dylematowi ortodoncji ekstrakcyjnej: które zęby usunąć, by leczenie ortodontyczne przyniosło jak najlepsze rezultaty. Jednym z uczniów Charlesa Tweeda był Cecil Steiner, który kontynuował dzieło swojego nauczyciela i rozwinął analizę cefalometryczną, czyli obserwację profilu czaszki w celu wybrania najwłaściwszej metody leczenia (zdjęcie cefalometryczne wykonuje się do dnia dzisiejszego, a dokładna analiza cefalometryczna poprzedza podjęcie leczenia ortodontycznego i pomaga wyznaczyć jego optymalny kierunek).

Wiek XX to dalszy, dynamiczny rozwój stomatologii, polegający na udoskonalaniu metod leczenia zębów i minimalizowanie dyskomfortu z nim związanego. Od 1900 roku w leczeniu stomatologicznym stosuje się promienie Roentgena. W latach 50-tych XX wieku do leczenia protetycznego wprowadzono stal nierdzewną, a kilkanaście lat później – żywice syntetyczne. Wiek XX to intensywny rozkwit stomatologii estetycznej i protetyki, a od lat 80-tych XX wieku – również implantologii.

Spis treści

Pełne informacje oraz oferta naszego gabinetu.
Zapraszamy do lektury!

  1. Co to jest ortodoncja?
  2. Historia ortodoncji
  3. Czym współcześnie się zajmuje Ortodoncja?
  4. Kim jest Ortodonta?
  5. Wady zgryzu – definicja, etiologia, rodzaje
  6. Pierwsza wizyta i etapy leczenia ortodontycznego
  7. Etapy leczenia
  8. Aparaty ortodontyczne – rodzaje, właściwości i ceny
    1. Aparaty stałe
    2. Aparaty ruchome / Aparaty ruchome dla dzieci
    3. Aparaty nakładkowe
    4. Ceny oraz koszty aparatów ortodontycznych
    5. Dodatkowe informacje dotyczące aparatów ortodontycznych
  9. Ceny leczenia stomatologicznego w Adent

 

 

 

Czym współcześnie się zajmuje Ortodoncja?

Ortodoncja jest dziedziną stomatologii zajmującą się leczeniem wad zgryzu, wad szczękowo-twarzowych oraz korygowaniem źle ustawionych zębów. Dzięki zaawansowanym technikom oraz szerokiemu wachlarzowi metod – leczenie ortodontyczne przeprowadza się obecnie u pacjentów w każdym wieku (wcześniej było ono zarezerwowane dla dzieci i młodzieży). Pacjentami ortodontów bywają również osoby starsze i w podeszłym wieku, potrzebujące leczenia protetycznego, które z kolei może wymagać wcześniejszego poprawienia zgryzu przez ortodontę. Należy mieć świadomość, że leczenie ortodontyczne pozwala cieszyć się pięknym uśmiechem i redukuje wady wymowy, ale również jest ważnym elementem działań profilaktycznych – zmniejsza bowiem ryzyko wystąpienia m.in. paradontozy i próchnicy.

Wady zgryzu mają w zdecydowanej większości przypadków charakter nabyty (choć istnieją również wady zgryzu mające charakter genetyczny) i wykształcają się w ciągu pierwszych lat życia dziecka. Wstępnej oceny zgryzu można dokonać, gdy dziecko posiada pełne uzębienie mleczne, czyli w wieku około 2-3 lat – oceny dokonuje wówczas pediatra lub stomatolog. Jeżeli jednak cokolwiek budzi nasze wątpliwości – warto już wówczas udać się do ortodonty. Kolejne konsultacje ortodontyczne zalecane są miedzy 7 a 9 rokiem życia (to pierwszy etap wymiany zębów mlecznych na stałe) oraz między 10 a 12 rokiem życia (to drugi i ostatni etap wymiany zębów mlecznych na stałe). Do ortodonty zgłaszają się jednak najczęściej rodzice z dziećmi w wieku 8-12 lat, które zostały skierowane do specjalisty przez pediatrę, stomatologa, laryngologa lub logopedę.

Z kolei badania epidemiologiczne przeprowadzone na dzieciach w wieku od 7 do 18 lat wykazały, że na różnego rodzaju wady zgryzu cierpi od 43 do nawet 80% młodych ludzi. Zadaniem ortodonty dziecięcego jest przede wszystkim monitorowanie i odpowiednie sterowanie rozwojem zębów – tak, by zachowana była prawidłowa relacja pomiędzy szczękami z tzw. fizjologicznym zwarciem, zęby były właściwie uszeregowane, a potencjalnie niebezpieczne dla zgryzu nawyki (tj. np. ssanie palca, policzka lub warg, czy obgryzanie paznokci) były korygowane i ostatecznie likwidowane. Leczenie wad zgryzu odbywa się za pomocą aparatów ortodontycznych ruchomych (to aparaty obsługiwane przez pacjenta i jego rodziców, wymagające dużego zdyscyplinowania i ścisłego przestrzegania zaleceń ortodonty) i stałych, każdorazowo wykonywanych indywidualnie dla każdego pacjenta, dostosowanych do rodzaju wady i wieku dziecka.

Warto udać się na konsultację ortodontyczną z dzieckiem, jeśli zauważamy u niego jeden lub kilka z następujących objawów: szkodliwe nawyki, asymetrie w rysach twarzy, nadmiernie cofnięty lub wysunięty podbródek, wady wymowy i dysfunkcje języka, oddychanie ustami i stale otwarte usta, przedwczesna utrata zębów mlecznych (również w wyniku próchnicy), nieprawidłowości w uszeregowaniu zębów (zęby nadmiernie stłoczone lub szpary między zębami).

Młodzież i osoby dorosłe również mogą poddać się skutecznemu leczeniu ortodontycznemu – ze względów zdrowotnych i estetycznych. Stałe aparaty ortodontyczne zakładane są na określony czas (najczęściej 1-2 lata) i przez cały okres leczenia oddziałują na zęby przez 24 godziny na dobę. Aparaty stałe składają się z różnego rodzaju zaczepów mocowanych do powierzchni zębów za pomocą specjalistycznych klejów oraz drucianych łuków o różnej sprężystości. Aparaty mogą być tańsze i droższe, a co za tym idzie – bardziej lub mniej widoczne. Możemy wybrać ekonomiczne aparaty z zamkami metalowymi (ich wygląd można urozmaicać kolorowymi gumkami) lub estetyczne aparaty kompozytowe i ceramiczne z zamkami w kolorach zbliżonych do naturalnego koloru naszych zębów.

Osoby dorosłe powinny skorzystać z konsultacji ortodontycznej, jeśli zauważą u siebie jeden lub kilka z następujących objawów: asymetrię uśmiechu, zgrzytanie i ścieranie się zębów, odsłonięte szyjki zębów, nadmierne odkładanie się kamienia, stłaczanie się zębów, pojawianie się szpar i obroty zębów oraz niezadowolenie z estetyki uśmiechu.

Współczesny ortodonta to lekarz, który zajmuje się profilaktyką, diagnozowanie i leczeniem wszelkiego rodzaju wad zębowych i zgryzowych, a ortodoncja coraz częściej nazywana jest ortopedią szczękową, bo zaawansowane terapie ortodontyczne pozwalają na zachowanie lub przywrócenie właściwych proporcji dolnego i środkowego odcinka twarzy.

Wady zgryzu – definicja, etiologia i rodzaje

Wady zgryzu są różnego rodzaju zaburzeniami w budowie i czynnościach: zębów, łuków zębowych oraz ich wzajemnej relacji. Niektóre wady zgryzu mogą być widoczne na zewnątrz – w zmienionych rysach twarzy: asymetriach, wysuniętym lub cofniętym podbródku itp. Wady zgryzu mogą poważnie zaburzać czynności jamy ustnej: negatywnie wpływać na oddychanie, utrudniać procesy związane z jedzeniem (od odcinania kęsów, poprzez ich żucie i połykanie) oraz powodować trudności natury logopedycznej. Ponadto zęby pacjentów z wadami zgryzu są zdecydowanie bardziej narażone na rozmaite urazy wynikające z ich nieprawidłowego ustawienia, wzrasta również ryzyko wystąpienia chorób zębów i przyzębia, a nawet stawów skroniowo-żuchwowych. Ważnym aspektem wad zgryzu jest aspekt estetyczny – zaburzony wygląd może skutecznie obniżać poczucie własnej wartości powodując różnorakie problemy psychologiczne.

Wady zgryzu, ze względu na ich etiologię, dzielimy na wady wrodzone (inaczej zwane rozwojowymi) oraz nabyte.

Przyczyną wad wrodzonych mogą być czynniki genetyczne (wady zgryzu mogą być dziedziczone z pokolenia na pokolenia) lub czynniki zewnętrzne (oddziałujące na płód poprzez organizm matki, do najczęściej wymienianych czynników patogennych w tej kategorii należą: niedobory witamin i przyjmowane przez ciężarną leki, zwłaszcza w ciągu pierwszych 2-3 miesięcy życia płodowego).

Wady nabyte to wady zgryzu rozwijające się już po urodzeniu. Najczęściej pojawiają się we wczesnym dzieciństwie i są następstwem niewłaściwych nawyków, tj.: nieodpowiednie odkładanie niemowląt do snu, niewłaściwy sposób karmienia (może to dotyczyć zarówno butelki, jak i karmienia piersią), używania smoczka, ssanie kciuka, zasysanie policzka lub wargi, nadgryzanie palców lub obgryzanie paznokci, gryzienie ołówków i kredek, oddychanie przez usta (stałe rozchylenie ust), zgrzytanie zębami. Wady zgryzu mogą również pojawiać się w związku z różnymi nieprawidłowościami w wymianie zębów mlecznych, np. w konsekwencji: usunięcia mleczaków przed fizjologiczną wymianą lub przetrwania mleczaków mimo pojawienia się zębów stałych, a także zbyt małej lub zbyt dużej ilości zębów. Przyczyną powstania wady zgryzu mogą być również mechaniczne urazy twarzy. Zdecydowana większość wad zgryzu ujawnia się do około 12 roku życia, kiedy to kończy się wymiana zębów mlecznych na stałe, w późniejszym okresie oddziaływanie szkodliwych czynników jest dużo słabsze.

Wady zgryzu klasyfikuje się przede wszystkim w oparciu o podział na trzy płaszczyzny przestrzenne: pionową (inaczej: oczodołową), poziomą (inaczej: horyzontalną) i poprzeczną (inaczej: pośrodkową lub strzałkową).

  1. Wady pionowe to wady widoczne w płaszczyźnie przednio-tylnej, w których zaburzone jest położenie dolnego łuku zębowego w stosunku do górnego łuku zębowego. Te najczęściej występujące wady zgryzu dzielimy na wady dotylne (tyłozgryz i tyłożuchwie) i doprzednie (przodozgryz i przodożuchwie).

  • Wady dotylne wiążą się z cofnięciem częściowym (tyłozgryz częściowy) lub całkowitym (tyłozgryz całkowity) dolnego łuku zębowego w stosunku do górnego. Podczas zwarcia zębów wyraźnie widać, że zęby górne „przykrywają” zęby dolne – zęby nie stykają się. Dotylnym wadom zgryzu często towarzyszą dodatkowo przechylenia górnych siekaczy: do wewnątrz (w stronę podniebienia) lub na zewnątrz (w stronę policzków). W rysach twarzy widać cofnięcie się wargi dolnej (czasem z jej wywinięciem) oraz pogłębienie się bruzdy wargowo-bródkowej. Do wad dotylnych zalicza się również tyłożuchwie czynnościowe (przy prawidłowo zbudowanej żuchwie) i morfologiczne (przy wadliwie zbudowanej żuchwie), w których cała żuchwa jest cofnięta w stosunku do górnej szczęki.

  • Wady doprzednie to wady, w których dolny łuk zębowy jest częściowo (przodozgryz częściowy) lub całkowicie (przodozgryz całkowity) wysunięty w stosunku do górnego łuku. Podczas zwarcia zębów widać wyraźnie, że dolne zęby wysuwają się na pierwszy plan i zachodzą na górne. Wadom doprzednim może towarzyszyć dodatkowo przechylanie górnych zębów (przede wszystkim siekaczy) do wewnątrz (w stronę podniebienia) oraz przechylanie dolnych zębów na zewnątrz (w stronę policzków). W rysach twarzy widać wysunięcie się żuchwy i dolnej wargi oraz wygładzenie bruzdy wargowo-podbródkowej. Do wad doprzednich zalicza się ponadto przodożuchwie czynnościowe (przy prawidłowo zbudowanej żuchwie) i morfologiczne (przy wadliwie zbudowanej żuchwie).

  1. Wady poziome to wady widoczne w płaszczyźnie poziomej, między górnym i dolnym łukiem zębowym. Cechą zgryzu otwartego jest brak kontaktu zębów na przednim ( zgryz otwarty częściowy przedni) lub bocznym (zgryz otwarty częściowy boczny) odcinku łuków zębowych przy próbie ich zwarcia. Zgryz otwarty całkowity to wada, w której nie ma kontaktu między wszystkimi zębami, a przy próbie zwarcia zębów widoczna jest rozległa szpara niedogryzowa – podstawy szczęk są rozchylone, a w rysach twarzy widać wydłużenie odcinka szczękowego. Do wad poziomych zalicza się również zgryz głęboki, który charakteryzuje się zachodzeniem górnych siekaczy na dolne w ten sposób, że tworzą się dwie płaszczyzny zgryzu (zgryz głęboki częściowy) lub przy zwarciu zębów górne siekacze całkowicie kryją siekacze dolne, a w rysach twarzy widać wyraźne skrócenie odcinka szczękowego (zgryz głęboki całkowity). Rozpoznaje się również zgryz głęboki rzekomy – to wada, która powstaje na skutek utraty części uzębienia lub starcia się zębów bocznych.

  2. Wady poprzeczne to wady, w których zaburzony jest wzrost łuków zębowych, a zęby nachodzą na siebie w różnych konfiguracjach.

    Zgryz krzyżowy całkowity wiąże się w zachodzeniem połowy dolnego łuku zębowego na górny (w rysach twarzy widać asymetryczny układ warg po tej stronie, po której znajduje się wada – zapadnięta jest górna warga i uwypuklona dolna).

    Zgryz krzyżowy częściowy może być przedni (część lub cała grupa przednich zębów dolnych zachodzi na górne) lub boczny (boczne zęby żuchwy zachodzą na boczne zęby szczęki). Do wad poprzecznych zalicza się również boczne przemieszczenie żuchwy: czynnościowe (asymetria spowodowana jest nieprawidłowym zwieraniem łuków zębowych, a po stronie przemieszczenie mamy do czynienia ze zgryzem krzyżowym częściowym lub całkowitym) lub morfologiczne (asymetria spowodowana jest niedorozwojem lub przerostem żuchwy, a po stronie przemieszczenia mamy do czynienia ze zgryzem krzyżowym częściowym lub całkowitym).

    Zgryz przewieszony to z kolei wada, w której widoczna jest dysproporcja w szerokości szczęki w stosunku do żuchwy (widoczna również w rysach twarzy, górna część twarzy jest szersza od dolnej) – przy próbie zwarcia łuków zębowych zęby dolne chowają się pod górnymi, a zęby boczne stykają się z powierzchniami policzkowymi zębów dolnych.

  3. Wady złożone to nieprawidłowości zgryzu łączące kilka różnych rodzajów wad. Poza wyżej wymienionymi wadami zgryzu wskazaniem do leczenia ortodontycznego są również różnego rodzaju nieprawidłowości zębowe, takie jak:

  • stłoczenie – w wyniku zaburzenia stosunku wielkości zębów do wielkości szczęki ma miejsce sytuacja, w której brakuje miejsca w łuku zębowym dla wszystkich wyrastających zębów (przyczyną może być m.in. nieprawidłowe wyrzynanie się zębów lub przedwczesna utrata zębów mlecznych). W konsekwencji zęby: nachodzą na siebie, przemieszczają się, ulegają zrotowaniu lub wyrastają poza łukiem zębowym (od strony wewnętrznej lub zewnętrznej). Stłoczenie zębów może powodować liczne problemy, m.in. z utrzymaniem prawidłowej higieny zębów, zwiększonym ryzykiem wystąpienia próchnicy oraz chorób dziąseł i przyzębia, a także zaburzeniami estetycznymi i funkcjonalnymi. Rozładowanie stłoczenia zębów można uzyskać wdrażając odpowiednie leczenie ortodontyczne oparte na rozbudowaniu łuku zębowego lub ekstrakcji pojedynczych zębów.

  • szparowatość – wielkość zębów jest mniejsza niż wielkość miejsca w łuku zębowym, na skutek czego powstają odstępy między sąsiadującymi ze sobą zębami. Przyczyną szparowatości zębów mogą być genetyczne, ale szparowatość może wynikać również z: wad zgryzu, chorób przyzębia oraz braków w uzębieniu. Szparowatość to problem przede wszystkim estetyczny (a co za tym idzie – psychiczny), ale powodować może również dyskomfort podczas jedzenia, którego resztki łatwo wchodzą w szerokie przestrzenie międzyzębowe.

  • zatrzymany ząb – to prawidłowo wykształcony ząb, który tkwi w kości żuchwy lub szczęki. Zęby zatrzymane częściowo to zęby, których zarys widoczny jest pod błoną śluzową dziąsła lub widoczny jest niewielki fragment ich korony. Natomiast zęby zatrzymane całkowicie to zęby w całości tkwiące w kości. Zatrzymaniu najczęściej ulegają dolne trzecie trzonowce, dolne przedtrzonowe, górne kły i rzadziej siekacze.

  • brak zawiązków zębowych – to sytuacja, w której nie ma zawiązków zębów stałych, najczęściej dotyczy to „piątek” i „dwójek”, a przyczyny tego stanu rzeczy mogą być zarówno genetyczne, jak i środowiskowe (m.in. zanieczyszczenie środowiska, czego dowodem może być fakt, że szczególnie dużo przypadków braku zawiązków zębowych występuje u dzieci na Śląsku). Brak zawiązków zębowych wymaga ścisłej współpracy ortodonty i protetyka, którzy powinni tak pokierować leczeniem i tak dobierać protezy oraz aparaty, by nie dopuścić do deformowania się zgryzu.

Pierwsza wizyta u ortodonty i etapy leczenia ortodontycznego

Do pierwszej wizyty u ortodonty nie trzeba się przygotowywać w jakiś szczególny sposób (oprócz standardowego, porządnego umycia zębów, oczywiście). Warto jednak zrobić kilka rzeczy, które zdecydowanie ułatwią i przyspieszą podjęcie ewentualnego leczenia ortodontycznego. Udając się na konsultację do ortodonty musimy wiedzieć, co chcemy zmienić w naszym uśmiechu, co szczególnie nam przeszkadza i jakich efektów oczekujemy po zakończeniu leczenia. Lekarz ortodonta będzie nas o to pytał, lepiej więc być przygotowanym do tej rozmowy, by w stresie i pośpiechu nie zapomnieć o ważnych dla nas kwestiach. Jeżeli do ortodonty skierował nas lub nasze dziecko inny specjalista – koniecznie weźmy ze sobą owo skierowanie raz kontakt do tego specjalisty (w razie jakichkolwiek wątpliwości lekarze będą mogli się skonsultować).

Jeśli wykonywaliśmy wcześniej jakieś badania (np. zdjęcia RTG lub tomografię) lub leczyliśmy się u innego ortodonty, czy stomatologa – dobrze jest wziąć ze sobą na wizytę wyniki badań oraz historię leczenia (możemy poprosić o wydanie kserokopii tejże). Musimy mieć również świadomość, że przed podjęciem leczenia ortodontycznego wszystkie zęby muszą być wyleczone – choć oczywiście nie muszą być wyleczone już na pierwszej wizycie u ortodonty. Podczas wstępnej konsultacji ortodontycznej sprawdzany jest stan uzębienia oraz diagnozowany problem, czyli najczęściej wada zgryzu lub jakaś nieprawidłowość zębowa. Pierwsza wizyta u ortodonty trwa z reguły kilkadziesiąt minut, podczas których na podstawie szczegółowego wywiadu oraz zdjęć RTG: pantomograficznego (tzw. panoramy, na której widoczne są wszystkie zęby) i cefalometrycznego (tzw. cefalo, przedstawiające profil twarzy i czaszki) – ustalany jest plan leczenie (ewentualnie różne jego warianty) oraz jego całkowity koszt (ewentualnie różne jego warianty).

Bez względu na indywidualny plan i wybrane metody – leczenie ortodontyczne przebiega zawsze według uniwersalnego schematu, na który składa się pięć kolejnych etapów:

  1. Diagnostyka i planowanie leczenia. To pierwszy i kluczowy etap, podczas którego ortodonta diagnozuje wadę zgryzu, bada pozycję zębów i weryfikuje ewentualne przeciwwskazania do leczenia. Jeżeli zachodzi konieczność usunięcia jakiegoś zęba, wyleczenia zębów lub usunięcia z nich kamienia – Pacjent zostaje skierowany do chirurga stomatologicznego lub stomatologa. Aby odpowiednio zaplanować leczenie i wybrać optymalną metodę, na tym etapie wykonuje się minimum dwa zdjęcie rentgenowskie (wspomniane już: panoramę i cefalo) oraz pobiera się wycisk górnych i dolnych zębów (na ich podstawie technik dentystyczny wykonuje gipsowe modele zębów Pacjenta). W oparciu o zdjęcia rentgenowskie i gipsowe wyciski ortodonta, korzystając ze specjalistycznego oprogramowania komputerowego – wykonuje wszelkie niezbędna pomiary.

    2. Szczegółowy plan leczenia powinien uściślać rodzaj wady zgryzu, sugerować optymalny aparat ortodontyczny, dokładnie opisywać kolejność działań i oczekiwane efekty częściowe oraz finalne. Ważną kwestią jest również koszt całego leczenia uwzględniający nie tylko cenę samego aparatu i jego założenia, ale także: koszt wizyt kontrolnych, cenę zdjęcia aparatu ortodontycznego oraz cenę aparatu retencyjnego. W planie leczenia powinny znaleźć się ponadto informacje dotyczące czasu trwania leczenia.

Założenie aparatu ortodontycznego

W planie leczenia podjęto decyzję o założeniu aparatu ortodontycznego: stałego lub ruchomego.

Aparaty stałe są naklejane na zęby na cały czas trwania leczenia (ich rodzaje zostały opisane w rozdziale 5), naklejanie trwa około godziny i jest zabiegiem bezbolesnym. Najczęściej stosuje się aparat na oba łuki zębowe, przy czym często zdarza się, że aparaty naklejane są w różnych terminach – nawet w kilkumiesięczny odstęp wynika z konieczności wstępnego przygotowania jednego z łuków (wszystko zależy od rodzaju wady zgryzu, jej stopnia i złożoności).

Aparaty ruchome są wcześniej przygotowywane w laboratorium ortodontycznym. Podczas wizyty ortodonta umieszcza aparat w jamie ustnej Pacjenta i kontroluje jego dopasowanie oraz uruchamia jego aktywne elementy. Pacjent otrzymuje szereg zaleceń dotyczących użytkowania aparatu i częstotliwości jego noszenia (ile godzin na dobę aparat powinien być zakładany na zęby). Jeżeli dany aparat ruchomy jest wyposażony w śruby do samodzielnej regulacji – Pacjent jest szczegółowo instruowany w jaki sposób i w jakich terminach powinien go regulować.

Po założeniu aparatu ortodontycznego (lub zademonstrowaniu jak powinien być użytkowany – w przypadku aparatu ruchomego) Pacjent otrzyma od ortodonty informacje na temat higieny jamy ustnej podczas całego procesu leczenia, wskazówki dotyczące diety (dotyczy to przede wszystkim aparatów stałych) oraz sposobów zapobiegania podrażnieniom spowodowanym noszeniem aparatu.

  1. Wizyty kontrolne. W zależności od rodzaju założonego aparatu – wizyty kontrolne będą się odbywały co 4-6 tygodni lub co 8 tygodni (w przypadku aparatów samoligaturujących), w trakcie których kontrolowane będą bieżące postępy w leczeniu oraz uaktywniane łuki i pozostałe elementy (m.in. sprężynki, łańcuszki i wyciągi). Jeżeli leczenie odbywa się za pomocą aparatów ruchomych nakładkowych – podczas wizyt kontrolnych przygotowywane i dopasowywane będą kolejne nakładki. Czasami podczas wizyt kontrolnych zaleca się również wykonanie zdjęć RTG, które pozwalają na szczegółowe przyglądnięcie się postępom leczenia i temu jak przemieszczają się zęby oraz ewentualną weryfikację planu leczenia.

  2. Usunięcie aparatu lub zaprzestanie jego użytkowania. W momencie, w którym zostaje uzyskany zaplanowany i pożądany efekt leczenia (potwierdzony na zdjęciach RTG!), z prawidłowy ustawieniem zębów i prawidłowym zgryzem – usuwamy aparat stały lub zaprzestajemy używania aparatu ruchomego. Zdjęcie aparatu stałego zajmuje ortodoncie zazwyczaj kilkanaście minut – usuwane są zamki ortodontyczne, a z powierzchni zębów usuwany jest klej. Po usunięciu aparatu powinien zostać przeprowadzony dokładny przegląd stomatologiczny, zalecane są również zabiegi profilaktyczne tj. piaskowanie, czy lakierowanie zębów.

  3. Utrwalenie efektów leczenia poprzez założenie retencji. To ostatni etap leczenia ortodontycznego – często najdłuższy, ale niezwykle ważny. Zęby, które właśnie zostały poprawnie ustawione w łukach mogą bowiem mieć tendencję do wracania i mimo, że nie wrócą już do stanu wyjściowego (sprzed leczenia) to jednak mogą się mniej lub bardziej przesuwać. Utrwalenie efektów leczenia opiera się na właśnie na zastosowanie retencji stałej lub ruchomej. W retencji stałej używa się tzw. retainerów, czyli metalowych drucików, które są przyklejane do wewnętrznej części zębów – są niewidoczne i skuteczne, ale mogą utrudniać utrzymanie higieny i wzmagać tendencję do narastania kamienia nazębnego w miejscu mocowania tychże. W retencji ruchomej stosuje się płytki retencyjne (podobne do aparatów ruchomych, można je wyciągać m.in. na czas posiłków i mycia zębów, a ich wadą jest rozmiar i spora widoczność) lub pozycjonery (wyglądające jak nakładki do wybielania zębów, są przezroczyste, mniejsze i bardziej komfortowe niż płytki retencyjne). Przyjmuje się, że czas trwania okresu retencji powinien być minimum dwukrotnie dłuższy niż proces leczenia, ale ostatecznie jego długość zależy od wielu czynników – im większe zmiany zaszły w procesie leczenia i im jesteśmy starsi, tym więcej czasu potrzeba na utrwalenie efektów. W okresie retencji wizyty kontrolne u ortodonty odbywają się najczęściej co kilka miesięcy.

Aparaty ortodontyczne – rodzaje, właściwości i ceny

Zastosowanie aparatów ortodontycznych to najskuteczniejsza metoda leczenia ortodontycznego i jedyna, która może naprawić zaawansowane i złożone wady zgryzu. Aparaty ortodontyczne różnią się między sobą rodzajami, technologią, czasem trwania leczenia oraz częstotliwością wizyt kontrolnych, a także cenami. Podstawowy podział aparatów to podział na aparaty stałe (naklejane na zęby na stałe, na czas trwania leczenia ortodontycznego) i aparaty ruchome (nie mocowane na stałe, wymagające obsługi zdyscyplinowanego Pacjenta).

Aparaty stałe różnią się między sobą przede wszystkim rodzajem materiału, z którego zostały zrobione, długością trwania leczenia i częstotliwością wizyt u ortodonty, a także komfortem noszenia i ceną. Aparaty stałe dzielimy na tradycyjne (metalowe lub kosmetyczne) i lingwalne.

  1. Aparat stały tradycyjny metalowy. To klasyczny i najczęściej stosowany aparat na zęby składający się z metalowych zamków i łuku oraz niemetalowych ligatur (najpopularniejsze są obecnie kolorowe gumki, które można wybrać wedle własnych upodobań i wymieniać podczas każdej wizyty kontrolnej). Zakładany jest wyłącznie na wyleczone zęby (w razie potrzeby – również kanałowo) i przy dobrym stanie dziąseł. Za pomocą kleju stomatologicznego mocowane są do zębów metalowe zamki ortodontyczne – to jedyny stały element aparatu. Metalowy łuk ortodontyczny mocuje się do zamków za pomocą ligatur – oba elementy (łuk i ligatury) są wymieniane w ciągu leczenia kilkukrotnie. Mechanizm działania tego tradycyjnego aparatu opiera się na delikatnym oddziaływaniu łuku na zęby, do których przyklejone są zamki. Metalowe aparaty stałe są bardzo skutecznym, trwałym i równocześnie najtańszym tego typu narzędziem ortodontycznym.

  2. Aparat stały estetyczny. Wychodząc naprzeciw młodzieży i dorosłym, którzy decydują się na leczenie ortodontyczne, ale z różnych przyczyn środowiskowych (związanych z nauką lub pracą) chcą zminimalizować widoczność aparatu – powstały kosmetyczne alternatywy metalowych aparatów stałych. W tych aparatach metalowe zamki zastępowane są zamkami wykonanymi z białego materiału (aparaty kompozytowe i porcelanowe) lub z materiału przezroczystego (aparaty kryształowe) – po naklejeniu ich na zęby stają się niemal niewidoczne. Najbardziej widocznym elementem aparatu stałego estetycznego jest łuk ortodontyczny, który jest metalowy (taki jak w aparacie stałym metalowym). Aparaty estetyczne są droższe od tradycyjnych aparatów metalowych, są niestety również nieco mnie trwałe – niemetalowe zamki są bardziej narażone na różnego rodzaju uszkodzenia, co z kolei może wydłużyć proces leczenia. Ekonomicznym, pośrednim rozwiązaniem, które pozwala ograniczyć koszty i równocześnie wzmocnić konstrukcję – jest zastosowanie aparatów łączonych: na przednich, bardziej widocznych zębach (najczęściej od trójki do trójki) nakleja się droższe zamki kosmetyczne, a na pozostałych – tańsze zamki metalowe.

  3. Aparaty samoligaturujące. To rodzaj aparatów stałych metalowych lub estetycznych, w których ligatury (gumki podtrzymujące łuk ortodontyczny) zastępuje się aktywnymi klapkami utrzymującymi łuk w zamkach. To rozwiązanie wygodniejsze dla Pacjentów, bo zamki bez ligatur są po prostu mniejsze, a co za tym idzie – łagodniejsza dla naszych policzków i języka. Leczenie aparatami samoligaturującymi jest delikatniejsze i postępuje płynniej, niż w przypadku aparatów tradycyjnych, może być również nieco krótsze, zmniejsza się też częstotliwość wizyt kontrolnych u ortodonty. Aparaty samoligaturujące są nieco bardziej estetyczne (mniej widoczne) i łatwiej utrzymać je w czystości w porównaniu z aparatami z ligaturami.

  4. Aparat lingwalny. To stały aparat językowy, czyli aparat, który jest mocowany do wewnętrznej części zębów (od strony języka). To aparat całkowicie niewidoczny dla otoczenia osoby, która go nosi. Proces produkcji aparatu lingwanego jest zindywidualizowany – zamki aparatu są każdorazowo tworzone dla konkretnego Pacjenta tak, by idealnie pasowały do kształtu wewnętrznych części zębów. W tym celu wycisk zębów wysyłany jest do specjalistycznego laboratorium (zagranicą, w Polsce nie wykonuje się obecnie tego typu aparatów), w którym następnie wykonywany jest komputerowo model uzębienia i dopiero w oparciu o ten model – tworzone są zamki ortodontyczne ze stopu złota i irydu. Leczenie aparatem lingwalnym pozwala na osiągnięcie bardzo precyzyjnych efektów i wyleczenie wszystkich wad zgryzu (również nieprawidłowości zębowych, np. zatrzymanych zębów), przy równoczesnym braku przeciążania systemu nerwowo-więzadłowego, które może mieć miejsce w tradycyjnych aparatach stałych mocowanych na zewnętrznej stronie zębów. Aparaty lingwalne można stosować u Pacjentów w różnym wieku, pod warunkiem że: w uzębieniu nie ma już zębów mlecznych, a na wewnętrznej części koronowej zębów jest wystarczająca ilość miejsca do przyklejenia zamków. W początkowej fazie leczenia utrudniona jest mowa, jednak jej adaptacja trwa na ogół do 2 tygodni. Zaawansowana technologia, skuteczność w leczeniu, jakość użytych materiałów oraz estetyka nie pozostają bez wpływu na cenę – aparaty lingwalne są najdroższymi aparatami ortodontycznymi.

Aparaty ruchome to aparaty, które nie są na stałe mocowane do zębów, można je wyjmować np. do mycia zębów, na czas jedzenia, czy podczas jakiś wyjątkowych okazji – wszystko zależy od rodzaju aparatu. Ilość godzin w ciągu dnia, podczas których aparat bezwzględnie powinien być używany jest zawsze ustalana przez ortodontę i może się zmniejszać wraz z postępem leczenia. Aparaty ruchome dzielimy najogólniej na aparaty przeznaczone dla dzieci (najczęściej do 12 roku życia) oraz aparaty nakładkowe, które są alternatywną dla aparatów stałych estetycznych – są całkowicie niewidoczne, ale też stosunkowo drogie.

  1. Aparaty ruchome dla dzieci. To aparaty przeznaczone dla Pacjentów najmłodszych, do 12 roku życia, mające ogromne znaczenie w profilaktyce wad zgryzu i niektórych nieprawidłowości zębowych. Odpowiednio wczesne rozpoznanie oznak wskazujących na konieczność leczenia ortodontycznego i szybkie podjęcie leczenia aparatem ruchomy mogą zapobiec konieczności późniejszego leczenia stałymi aparatami lub znacząco skrócić czas trwania takiego leczenia. Ogromne znaczenie w procesie leczenia ortodontycznego za pomocą aparatów wyjmowanych ma systematyczność i samodyscyplina, a co za tym idzie – ścisła kontrola rodzicielska (w zakresie monitorowania czasu noszenia aparatu przez dziecko oraz stanu aparatu i jego poszczególnych elementów, a także czuwania nad prawidłową funkcjonalnością aparatu związaną m.in. z rozkręcaniem i skręcaniem śrub). Zadaniem aparatów ruchomych jest przede wszystkim zapobieganie rozwojowi wad zgryzu (aparaty mechaniczne) lub dodatkowo pobudzanie kostnych części szczęki do wzrostu w odpowiednim kierunku (aparaty mechaniczno-czynnościowe).

  • Aparaty mechaniczne (aktywatory ortodontyczne). Aktywatory ortodontyczne wykonane są z plastiku i opierają się o podniebienie oraz górne i dolne zęby. Ten rodzaj aparatu wpływa na położenie zębów i sposób ich wyrzynania, wymusza prawidłowe ustawianie żuchwy. Aparat wkłada się na czas snu i nosi się przez kilka godzin w ciągu dnia (wedle zaleceń ortodonty). Minusem użytkowania aktywatora ortodontycznego jest znacznie utrudnione mówienia podczas, gdy aparat jest w jamie ustnej. Leczenie tego typu aparatem może trwać nawet kilka lat

  • Aparaty mechaniczno-czynnościowe (aparaty płytkowe).

    Te aparaty dla dzieci składają się z plastikowej płytki dopasowanej dokładnie do podniebienia. W płytce zamocowane są klamry, które mają utrzymywać aparat na swoim miejscu oraz klamry, których zadaniem jest oddziaływanie na zęby. Aparaty wyposażone są w śruby do samodzielnej regulacji (przeprowadzają ją rodzice, zgodnie z wytycznymi od ortodonty). Współczesne aparaty płytkowe dla dzieci to aparaty w wielu kolorach do wyboru, co może nieco ułatwić przekonanie najmłodszych dzieci do ich noszenia.

  1. Aparaty nakładkowe. To nowoczesna metoda, której działanie opiera się na przezroczystych nakładkach (kilkunastu lub kilkudziesięciu w toku leczenia), przygotowywanych indywidualnie dla każdego Pacjenta. Nakładki (nazywane również „alignerami”) wykonane są z miękkiego biokompatybilnego tworzywa i są jedynym elementem aparatu – nie ma żadnych dodatkowych śrub, czy metalowych łączeń. Alignery są bardzo wygodne w użytkowaniu (łato je zdjąć i założyć) i praktycznie niewidoczne, a dzięki perfekcyjnemu dopasowaniu do zębów – bardzo dyskretne. Równocześnie to jedyny rodzaj aparatu ruchomego, którego skuteczność jest porównywalna (w niektórych przypadkach nawet wyższa) do skuteczności aparatów stałych. Leczenie ortodontyczne za pomocą aparatów nakładkowych trwa najczęściej od 9 do 18 miesięcy. Alignery wykonywane są w specjalistycznym laboratorium (najczęściej w Stanach Zjednoczonych). Nakładki zmienia się w podczas całego procesu leczenia co jeden, dwa lub trzy tygodnie i powinno się je nosić przez 20-22 godziny na dobę (alignery zdejmujemy na czas mycia i nitkowania zębów, jedzenia oraz w szczególnych sytuacjach) – to zapewnia optymalne działanie, a nasze zęby stopniowo przesuwają się do pożądanych pozycji. Decyzja o podjęciu leczenia ortodontycznego metodą nakładkową zależy od wielu czynników, np. nie wszystkie wady zgryzu i nieprawidłowości zębowe można nią wyleczyć. Istotny jest również aspekt ekonomiczny – zaawansowana technologia stosowana podczas produkcji nakładek, ich ilość (zależna od złożoności i zaawansowania wady) oraz wysoka estetyka sprawiają, że to jedna z najdroższych metod.

Ceny oraz koszty aparatów ortodontycznych

W Gabinecie Stomatologicznym ADENT Pacjenci mogą skorzystać ze wszystkich wymienionych wyżej metod leczenia.

Najtańsze są oczywiście aparaty ruchome dla dzieci: 200-500 zł (w zależności od modelu i materiału). Aparaty ruchome nakładkowe (Clear Aligner) to koszt 750 zł za jeden zestaw nakładek zawierający 3 kolejne alignery – całkowity koszt będzie więc zależał od ilości zaplanowanych w planie leczenia nakładek (najczęściej potrzeba 18-36 alignerów, by skorygować wadę zgryzu, co wygeneruje koszt od 4500 do 9000 zł). Wśród aparatów stałych najtańszym modelem jest aparat stały z mini zamkami metalowymi – jego cena wynosi 1600 zł. Aparaty stałe kosmetyczne kosztują odpowiednio: 2500 zł za aparat ceramiczny (zamki w kolorze zębów), 3000 zł za aparat kryształowy (zamki przezroczyste) i 3500 zł za aparat kryształowy Damona. Aparaty stałe lingwalne dostępne są w dwóch wersjach: 2D, który kosztuje 4300 zł oraz 3D (z indywidualnie dopasowanymi zamkami), który kosztuje od 7500 zł (za aparat na przednie zęby, od trójki do trójki), przez 9500 zł (za jeden łuk) do 17000 zł (za dwa łuki). Retainery, czyli aparaty utrwalające efekty leczenia to koszt 400-500 zł.

W planie leczenia, oprócz kosztu aparatów ortodontycznych i retainerów, zostaną ujęte również pozostałe wydatki związane z przeprowadzeniem wszelkich niezbędnych procedur takie jak np.: wyciski i modele orientacyjne (100 zł), wizyty kontrolne (150-250 zł) i kontrole aparatów ruchomych (100zł), czy zdjęcie aparatu stałego (100 zł).

Plan leczenia i jego kosztorys to podstawowe dokumenty, w tworzeniu których Pacjent bierze czynny udział. Ortodonci ADENT starają się tak dopasować plan leczenia, by uzyskać jak najlepsze efekty metodami dopasowanymi do możliwości finansowych Pacjentów.

Dodatkowe informacje dotyczące aparatów ortodontycznych

Leczenie ortodontyczne to proces, który najczęściej trwa od roku do kilku lat. W trakcie leczenia spotkamy się z wieloma problemami i kwestiami, które wymagają dodatkowych informacji lub doprecyzowania. Oto najważniejsze zagadnienia i odpowiedzi na najczęściej stawiane pytania związane z aparatami ortodontycznymi.

  1. Higiena jamy ustnej.
    Bardzo ważną sprawą podczas procesu leczenia aparatami ortodontycznymi jest kwestia higieny jamy ustnej. Utrzymanie zębów w czystości jest zdecydowanie łatwiejsze w przypadku aparatów ruchomych, które możemy zdejmować na czas mycia i nitkowania zębów, a także podczas jedzenia – dzięki temu resztki jedzenia nie osadzają się na elementach aparatu i nie psują zębów. O czystość samych aparatów dbamy zgodnie z zaleceniami dotyczącymi poszczególnych modeli tychże. Aparaty stałe zdecydowanie utrudniają utrzymanie zębów w czystości, ale nie zwalnia nas to z obowiązku dokładnego szczotkowania i nitkowania zębów oraz płukania jamy ustnej specjalnymi środkami.

    Stosowanie aparatów stałych wiąże się z podniesionym ryzykiem odkładania się kamienia nazębnego, zwłaszcza w miejscach trudno dostępnych (do których dostęp utrudniają dodatkowo zamki i łuki ortodontyczne) oraz w bezpośrednich okolicach mocowania zamków. Najlepiej zaopatrzyć się w dwie specjalistyczne szczoteczki: jedną tradycyjną, prosto ściętą szczoteczkę z wewnętrzną wnęką, która umożliwi oczyszczenie powierzchni zamków i drugą, wąską i spiczastą do czyszczenia przestrzeni międzyzębowych. W trakcie leczenia ortodontycznego aparatami stałymi należy bezwzględnie unikać stosowania produktów wybielających zęby – po zdjęciu aparatu widoczne będą różnice w kolorze na tych częściach szkliwa, które były schowane pod zamkami. Warto również wziąć pod uwagę sugestie dotyczące diety stosowanej w trakcie leczenia aparatami stałymi.

    Ze względu na możliwość uszkodzenia zamków odradza się jedzenia twardych produktów, wymagających intensywnego gryzienia, tj. np. orzechy – istnieje bowiem ryzyko, że uszkodzimy zamki lub ich mocowanie, naruszając tym samym całą konstrukcję aparatu, co będzie od nas wymagało dodatkowej (pilnej!) wizyty u ortodonty i prawdopodobnie wiązało się z dodatkowymi kosztami. Podczas noszenia aparaty stałego lepiej również zrezygnować z jedzenia produktów o klejącej i ciągnącej się konsystencji – doczyszczenie aparatu np. po zjedzeniu kilku popularnych „krówek” może okazać się wyjątkowo trudnym zadaniem. Szczegółowe instrukcje dotyczące dbania o higienę jamy ustnej podczas użytkowania aparatów ortodontycznych oraz ewentualne zalecenia dietetyczne powinien przekazać nam ortodonta. Dla własnego komfortu warto mieć zawsze przy sobie wąską szczoteczkę, która może się przydać, jeśli zdecydujemy się na jedzenie na mieście.

  1. Ból i podrażnienia jamy ustnej

Większość Pacjentów odczuwa ból lub dyskomfort przez kilka pierwszych dni po założeniu aparatu i każdorazowej po aktywacji łuku ortodontycznego (czyli przekręcaniu śrub, a w przypadku aparatów ruchomych nakładkowych – po zmianie alignerów). Dyskomfort jest konsekwencją pojawienia się w naszych ustach aparatu (to w końcu ciało obce), a ból związany jest z siłami przesuwającymi nasze zęby. Dyskomfort mija zazwyczaj po kilku dniach, a w trakcie kilkunastomiesięcznego leczenia tak bardzo przyzwyczajamy się do życia z aparatem, że po jego zdjęciu odczuwamy… jego brak! Ból również mija po kilku dniach od założenia aparatu lub aktywowania łuku, a im leczenie jest bardziej zaawansowane – tym wszelkie dolegliwości są mniejsze.

Typowe dla pierwszego okresu leczenia ortodontycznego są również podrażnienia policzków i języka, zwłaszcza po założeniu aparatów stałych – zamki ortodontyczne odstają od zębów i mogą irytować miękkie tkanki w naszych ustach, powodując powstawanie ran i odleżyn. W związku z tym zaleca się przykrywanie drażniących elementów aparatów (przede wszystkim zamków) specjalnym woskiem ortodontycznym. Woski ortodontyczne dostępne są w różnych wariantach zapachowych i smakowych (również bezzapachowe i bezsmakowe) – nakłada się je na drażniący element aparatu (gdy wosk się zetrze lub zostanie zjedzony – nakładamy go kolejny raz). Alternatywą dla wosku jest nieco mniej popularny silikon ortodontyczny – trudniej go zaaplikować na elementy aparatu, ale jest zdecydowanie mnie widoczny niż wosk.

  1. Awarie aparatów ortodontycznych.

W razie pojawienia się jakichkolwiek problemów z aparatem stałym lub ruchomym – najlepiej jak najszybciej udać się do ortodonty. Jeśli jednak z różnych względów nie jest to możliwe (np. przebywamy na zagranicznych wczasach) – wówczas musimy zachować zimną krew i zdrowy rozsądek. Do najczęstszych awarii aparatów stałych należy odklejenie się zamka ortodontycznego (ryzyko takiej awarii jest minimalne, jeśli będziemy trzymać się zaleceń dietetycznych i zrezygnujemy z gryzienia twardych pokarmów).

Odklejony zamek raczej nie wypadnie nam z buzi, bo trzymają go ligatury i łuk ortodontyczny, może jednak podrażniać śluzówkę – postarajmy się go nie ruszać, ewentualnie delikatnie zabezpieczmy woskiem, a następnie tak szybko jak to możliwe udajmy się do specjalisty. Poważniejszą awarią jest pęknięcie łuku, czyli metalowego drutu – taki drut może niebezpiecznie pokaleczyć nam śluzówkę w jamie ustnej, należy go więc delikatnie wysunąć z zamków używając pęsety kosmetycznej. W aparatach ruchomych awarii ulegają najczęściej płytki akrylowe (pękają) oraz druty (odginają się). Aparat ruchomy należy wówczas wyjąć, wszystkie jego części zabezpieczyć i w jak najkrótszym czasie zgłosić się do ortodonty – często aparat udaje się naprawić w laboratorium ortodontycznym.

Jeżeli w trakcie leczenia ortodontycznego jesteśmy zmuszeni na dłużej wyjechać poza miejsce zamieszkania, np. z powodów służbowych – poinformujmy o tym naszego lekarza, który odpowiednio skoryguje plan leczenia.

  1. Przeciwwskazania do leczenia aparatami.

  • Leczenie aparatami ortodontycznymi możemy podjąć wyłącznie w sytuacji, gdy wszystkie zęby są zdrowe (wyleczone), nie cierpimy na choroby przyzębia oraz gdy w jamie ustnej nie ma żadnych stanów zapalnych.
  • Przeciwwskazaniem do noszenia aparatu ortodontycznego jest zaawansowana osteoporoza oraz przyjmowanie leków na nią, a także choroby związane z obniżoną odpornością organizmu (np. choroby nowotworowe), przyjmowanie leków na osteoporozę.
  • Z leczenia aparatami ortodontycznymi mogą natomiast korzystać bez ograniczeń kobiety w ciąży (pod warunkiem zachowania należytej ostrożności podczas wykonywania zdjęć RTG lub wykonania ich przed ciążą) oraz osoby chore na cukrzycę i cierpiące na choroby tarczycy (pod warunkiem, że choroby są właściwie zdiagnozowane i odpowiednio leczone).
  • Ważnym aspektem podjęcia leczenia ortodontycznego jest dojrzałość Pacjenta (adekwatna do wybranej metody), gotowość do współpracy z lekarzem oraz dbałość o higienę jamy ustnej na najwyższym poziomie.
  1. Refundacje NFZ i skierowania

Leczenie ortodontyczne (w tym aparaty ortodontyczne) refundowane są wyłącznie do 12 roku życia. W ramach NFZ za darmo wykonamy w tym okresie: badania kontrolne, zdjęcia, aparaty ruchome jedno i dwuszczękowe. Do 13 roku życia dziecko leczone ortodontycznie może liczyć na darmowe konsultacje i wizyty kontrolne. Aparaty stałe nie są refundowane.

  1. Powikłania

Leczenie ortodontyczne niesie ze sobą niewielkie ryzyko powikłań. Do najczęstszych niebezpieczeństw należy pojawienie się próchnicy zębów po leczeniu aparatem stałym – leczenie stomatologiczne podczas noszenia aparatu ortodontycznego jest mocno utrudnione, a zatem wszystko zależy od właściwej higieny jamy ustnej, porządnego szczotkowania zębów i przestrzeni międzyzębowych oraz ograniczenia spożycia cukrów (bo to one przede wszystkim odpowiedzialne są za tworzenie się zmian próchnicznych). Za powikłanie uważa się również nie wyleczenie wady zgryzu lub powstanie nowej – może się tak zdarzyć w wyniku lecenia prowadzonego w nieodpowiedni sposób, przez niedoświadczonego ortodontę. W wyniku leczenia aparatami ortodontycznymi bardzo często dochodzi do minimalnego skrócenia korzeni zębów (wierzchołek korzenia może być delikatnie zaokrąglony) – nie ma to jednak wpływu na kondycję zębów oraz ich mocowanie w szczękach. Do bardzo rzadkich powikłań należy częściowy lub całkowity zanik korzenia lub korzeni zębów, który może skończyć się utratą zęba lub kilku zębów – to osobnicza skłonność, której nie jesteśmy w stanie przewidzieć planując leczenie, ale możemy dostrzec jej symptomy na kolejnych zdjęciach RTG wykonywanych podczas leczenia (wówczas Pacjent z ortodontą podejmują decyzję co do dalszych losów leczenia, omawiając potencjalne zagrożenia i optymalne rozwiązania).

Ceny leczenia stomatologicznego w Adent

Firma Adent dokłada wszelkich starań, by ceny usług stomatologicznych były konkurencyjne i dopasowane do możliwości finansowych Pacjentów.

Stali Klienci mogą liczyć na atrakcyjne rabaty, a Pacjenci korzystający z usług protetycznych (w tym wykonujący implanty) mają możliwość negocjowania ceny.

Pierwszy przegląd stanu wszystkich zębów jest darmowy, ceny kolejnych przeglądów oraz szczegółowych konsultacji wynoszą od 30 do 100 zł. Za różnego rodzaju zabiegi profilaktyczne, dzięki którym możemy skutecznie zapobiegać powstawaniu próchnicy oraz chorób przyzębia – zapłacimy od 40 (lakowanie zęba) do 300 zł (kompletna usługa: scaling + piaskowanie + fluoryzacja). Leczenie zachowawcze kosztuje od 100 (za wypełnienie kompozytowe) do 250 zł (za odbudowę zęba materiałem kompozytowym).

Jeżeli ząb wymaga leczenia kanałowego – zapłacimy za nie od 500 (za ząb jednokanałowy) do 1000zł (za powtórne kanałowe leczenie zęba czterokanałowego). Zabiegi z zakresu stomatologii zachowawczej i endodoncji, a także chirurgii stomatologicznej w reguły przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym, które kosztuje 20 zł. Zdarzają się sytuacje, w których konieczne jest usunięcie zęba. Za wyrwanie zęba zapłacimy od 80 (za zęba mlecznego) do 200 zł (za zęba wielokorzeniowego), do 350 zł (jeżeli ząb trzeba będzie dłutować) lub do 600 zł (za operacyjne usunięcie zęba).

W gabinecie stomatologicznym ADENT leczone są również choroby jamy ustnej i przyzębia, które mają istotny wpływ na kondycję zębów. Koszty ich leczenia są bardzo zróżnicowane i zależne od rodzaju oraz zakresu prac niezbędnych do wykonania: od 50 zł za przepłukanie kieszeni dziąsłowej lub aplikację leku, przez 150 zł za dekontaminację przyzębia laserem LED, do 1000-2500 zł za sterowaną regenerację kości. Zdrowe zęby powinny być również odpowiednio osadzone w naszych szczękach i pozostawać w prawidłowym kontakcie z sąsiadami (zarówno obok, jak i ze szczęki przeciwnej) – o zdrowy zgryz zadbamy wybierając usługi z zakresu ortodoncji. Ceny aparatów stałych zaczynają się od 1600 zł, a retainery kosztują 400-500 zł.

W gabinecie stomatologicznym ADENT wykonamy również nowoczesne aparaty stałe językowe 2D i 3D – ich ceny zaczynają się od 4300 zł. Brak zęba (jednego lub kilku) to nie problem! Zaawansowane techniki protetyczne pozwalają uzupełnić braki w uzębieniu na wiele sposobów. Możemy wykonać: licówki (ceramiczne kosztują od 1050 do 1500 zł); korony (kompozytowe laboratoryjne za 550 zł, metaloceramiczne bezniklowe za 850 zł, ceramiczne za 950 zł i cyrkonowe za 1500 zł) oraz protezy (częściowe w cenie 80 zł za punkt lub całkowite w cenie od 1050 zł). Najtrwalszym i najlepszym sposobem na uzupełnienie braków w uzębieniu są implanty – w gabinecie ADENT całkowita cena implantu z koroną wynosi 4500 zł. Jeżeli jesteśmy posiadaczami pięknego i zdrowego własnego uśmiechu, a jedynym czego nam brak jest śnieżnobiała biel – możemy ją uzyskać dzięki wybielaniu nakładkowemu (750 zł) lub wybielaniu lampą LED (pierwsza wizyta kosztuje 700 zł, kolejne 150 zł).

W gabinecie stomatologicznym ADENT rozwiążemy również problem z chrapaniem (i jego zdecydowanie groźniejszą konsekwencją – bezdechem) – koszt szyny Erkodent Silensor SL wynosi 1250 zł.

Leave a Reply